Vanmiddag. Ik fiets langs TivoliVredenburg en bedenk me dat ik nog een concertkaartje moet halen. Politie, fietspad afgezet. Ik moet of oversteken, of afstappen. “De koning komt er zo aan, mevrouw.” Ik stap af, zet mijn fiets neer, wil naar binnen lopen om even bij de kassa langs te gaan. Uh uh. “Over een half uurtje misschien weer.” Intussen komen er steeds meer mensen staan. Ik denk, nu ik er toch ben wacht ik die paar minuutjes wel.
En vervolgens: zoef, daar komen motoragenten en de AA-86 aan. Koning stapt uit, geeft de burgemeester – die ik al een tijdje achter de deur had zien staan wachten – een hand. Zwaait naar ons. “Hallo!” Een paar mensen zeggen bedeesd hoi terug. Weg is de koning. Een beetje lacherig verspreidt het groepje toeschouwers zich weer. Zomaar toevallig in het wild Willem Alexander tegenkomen. Ha ha.
Foto: Koning Willem Alexander schudt burgemeester Jan van Zanen de hand bij zijn bezoek aan de conferentie 60 jaar NOS in TivoliVredenburg. Donderdag 21 januari 2016
Het bericht dat David Bowie gisteren, 10 januari 2016, is overleden, sloeg vanmorgen in als een bom. Ik vermoed dat muziekliefhebbersals verdoofd aan deze ochtend begonnen zijn. Black Monday.
David Bowie hoort ook bij mijn vroegste muzikale ‘awakenings’. Thuisgekomen van blokfluitles mochten we nog even Toppop kijken. En dan was daar die clip van Ashes to Ashes.
Fascinerend vond ik dat.
Jaren later zat ik met mijn nichtje op haar kamer te luisteren naar Let’s Dance, die ze net voor haar verjaardag had gekregen. Ze liet me stiekem een trek van een sigaret nemen. “Nee je moet inhaleren!” Ik haalde mijn schouders op, maar vond het wel spannend allemaal. Haar wilde haren was ze overigens al weer vrij snel kwijt.
Die levendige herinnering kwam weer naar boven toen mijn nichtje afgelopen voorjaar veel te jong overleed. Kanker, net als David Bowie nu. Ik had haar al jaren niet meer gesproken. Als een donderslag bij heldere hemel.
Juist gisteren, 10 januari 2016, hadden we een fantastische middag vol mooie muziek in de Utrechtse Pieterskerk, ter gelegenheid van de Nieuwjaarsduik van de Culturele Zondagen.
Het Rosa Ensemble speelde er een try-out van Akasha, hun nieuwe voorstelling die in mei in première gaat. Akasha is gebaseerd op de theorie van pseudowetenschapper Ervin Lászlo, die meent dat alles met elkaar verbonden is in het Akasha-veld, een soort energetisch veld waar kwantumdeeltjes met elkaar communiceren en informatie uitwisselen (dat laatste is recent bewezen overigens). Informatie over wat geweest is, wat nu gebeurt en wat zal gebeuren.
En over wat niet is geweest en nooit zal gebeuren. Alle informatie ligt erin opgeslagen. Een soort universeel geheugen. One time, one place, een mantra die in de voorstelling meermalen wordt herhaald. Speelster Lizzy Timmers verwoordt het als volgt: “Is het geen mooi idee dat we allemaal, al onze moleculen, met elkaar verbonden zijn? Ik hoop het toch zo. Ik hoop het toch zo…”
Dat vind ik toch wel een troostende gedachte: dat we allemaal met elkaar verbonden zijn en dat alles wat David Bowie (niet) heeft gedaan en (nooit) zou hebben gedaan ook met onze kwantumdeeltjes wordt gedeeld.
